O języku węgierskim słów kilka

Nie ulega wątpliwości, że język węgierski jest dość skomplikowany dla przeciętnej osoby, której językiem ojczystym jest polski. Wynika, to głównie z tego, że język węgierski wywodzi się z mało popularnej w Europie grupy języków ugrofińskich.


Jest ona częścią rodziny języków uralskich. Języki te geograficznie wywodzą się prawdopodobnie z dorzecza Wołgi i Kamy (dzisiejsza Rosja), a ich wiek datuje się na około 4000 lat. Grupa ugrofińska dalej dzieli się na grupę fińsko-permską oraz ugryjską. Do tej ostatniej należy język węgierski.
Najbliższymi krewnymi omawianego języka są mansyjski i chantyjski. Obydwa języki są używane przez ludy zamieszkujące Rosję w pobliżu Uralu. Język mansyjski jest językiem ojczystym dla około 3 tysięcy osób, natomiast chantyjski jest językiem ojczystym dla około 15 tysięcy osób. Jest to bardzo mała liczba i obydwa języki są zagrożone wyginięciem. Dla porównania językiem węgierskim posługuje się około 13 milionów osób.

Jak widać języki z którymi węgierski jest spokrewniony występują w centralnej Rosji natomiast, węgierski używany jest głównie w Europie Środkowej. Taka sytuacja ma miejsce prawdopodobnie dlatego,że na początku V w. ne. Węgrzy oddzielili się od innych ludów urgijskich i dotarli na tereny basenu dunajskiego, gdzie w IX w. ne. założyli własne państwo. Język polski, jak i znakomita większość języków występujących w Europie, natomiast należy do języków indoeuropejskich. Taka odmienność języka węgierskiego sprawia, że duża liczba słów jest pochodzenia uralskiego (21%, wg. Wikipedii) oraz pochodzenia nieznanego (30%).

Języki ugrofińskie, w tym węgierski, cechują się również kilkoma wyjątkowymi cechami gramatycznymi. Mroczko w "Język węgierski dla początkujących" wyróżnia 5 z nich:

- Brak rodzajów gramatycznych. Oznacza to że nie mamy podziału na rzeczowniki męskie, żeńskie i nijakie.

- Przyrostki i poimki, które są używane zamiast przyimków znanych z języków indoeuropejskich.

- Przyrostki osobowo-dzierżawcze.

- Dwoistość koniugacji. Jedna z nich używana jest gdy przedmiot, którym rządzi czasownik jest znany interlokutorom, natomiast druga jest używana, gdy tenże przedmiot nie jest znany.

- Ostatnią cechą jest harmonia samogłosek, polega ona na tym, że samogłoski dzielą się na tylne i przednie, a wyrazy są zbudowane z samogłosek tego samego szeregu.